Η ψυχοκτονία της νιότης. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ

της Γεωργίας Μηλιώνη

Λένε πως η νεολαία αντί να επαναστατεί, να κραυγάζει και να διεκδικεί μια καλύτερη παιδεία, ετεροκατευθύνεται, μαζοποιείται, αποπροσανατολίζεται, παθητικοποιείται και ψιλοπεθαίνει μέσα στον κύβδιλο και ουτοπικό κόσμο της εικόνας.

Πόσες φορές δεν έχουμε πιάσει, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό, μπροστά από την τηλεόραση να παρακολουθεί αποχαυνομένος αυτά τα ανούσια και ανιαρά θεάματα τα οποία πλασάρουν μια νοοτροπία, μια στάση ζωής που βασίζεται στην κραιπάλη. Αυτή η εικόνα έχει γίνει καθημερινότητα και αυτό ίσως τη καθιστά επικίνδυνη. (Ίσως θα ήταν καλό να αναφέρεται: WARNING! Η υπερβολική χρήση οδηγεί στην ατροφική διανοητική λειτουργία!).

Μάλλον η γενιά του σήμερα επηρεασμένη από την πολυπλοκότητα και τους γρήγορους ρυθμούς της κοινωνίας, είναι και η πρώτη γενιά που μεγαλώνει με λανθασμένα πρότυπα, χωρίς αξίες και ιδανικά, θεωρώντας επιτυχημένους τους ''celebreties'' με στόχο ζωής να γίνει πανομοιότυπό τους. Δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει κάτι πέρα από αυτό, διότι κανείς δεν τους το έδειξε. Συνεπώς οι ευθύνες έχουν ρίζες ''αλλού''.

Ευτυχώς όμως που υπάρχει η αντίθετη πλευρά, αυτή που αντιτίθεται και προσπαθεί αγωνιώντας να διασφαλίσει ακέραιο και άθικτο το χαρακτήρα της, γυρίζοντας την πλάτη στο κατεστημένο, κατακτώντας τα θέλω της, αμφισβητώντας τα πρέπει και πραγματοποιώντας τα όνειρά της. Μια γενιά που πιστεύει στο ''έσω νέος και σώπα''. Νέοι οι οποίοι είναι ρεαλιστές και ζητούν το αδύνατο, όπως έλεγαν τα συνθήματα του Μάη του '68. Αν η νεολαία δεν αμφισβητεί τελματωμένες καταστάσεις και τις αποδέχεται αφειδώς, η κοινωνία θα μείνει στάσιμη. Η ευαισθησία που τους περιβάλλει, τους κάνει ικανούς να αντιλαμβάνονται τα προβλήματα της κοινωνίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να απογοητεύονται απο τη ζωή στο σπίτι, στο σχολείο, από τις άθλιες πολιτικές εξελίξεις, από τους φραγμούς των κοινωνικών συμβατικοτήτων. Πολλοί από αυτούς στρέφονται σε λάθος δρόμους, ενώ άλλοι αναζητούν νέους τρόπους έκφρασης, νέες πηγές ζωής, προοπτικές και όραμα.